Over Alles is Frans, Stijl/cultuur en belevings sw

Alles is Frans, tot vandaag nog geen enkele buitenlandse toerist of buitenlandse kentekenplaat gezien.

Op de campings die open zijn zeggen ze ga maar ergens staan. Soms hier of daar een Franse camper. In de grotere steden valt op dat er nog zoveel mannen in pakken en dames met nette rokken en bloezen rondlopen. Het stikt hier van de banken, verzekerings en makelaars kantoren zo telde ik op een grote straat wel 8 banken (allemaal met binnen en buiten flappen tappers) evenzoveel makelaarskantoren en meer van wat in NL vrijwel alleen digitaal werkt. En dan is het 12 uur.... Het lijkt wel of de school uitgaat. Uit al die mooie kantoren komen de naar parfum ruikende, net geklede meneren en mevrouwen naar buiten en lopen ( of ze de trein moeten halen) al bellend of discussiërend naar de restaurants voor een lunch. Ook daar zie je klasse verschillen. De wat lossere tentjes, maar ook sjieke tafels op straat met witte lakens en obers die de wijn inschenken met één hand op de rug en een servet over de arm. Het is kijkend vanaf je fiets makkelijk te denken dat dit toch vreemd is dat iedereen de ongeschreven codes volgt. Maar het ziet er gezellig uit. En dan alsof de bel op het schoolplein is gegaan stromen de terrassen leeg ieder weer zijn eigen gebouw in en is het weer stil op straat.

De route ging van Saintes naar de zee (nou, ja oceaan dan hè) Alles veranderd. Grote reclameborden van stranden met een mooie juffrouwen in bikini erop met een gebruinde strakke meneer, palmen en zo...

Het leuke van richting de zee fietsen is dat het meer dalen is dan stijgen :).

En dan ineens het grote verschil.

Na dagen van historische kerken, kastelen,en hier en daar een zwaaiende boer, en wat sjieke steden, ineens het mondaine en drukke van een badplaats. Flanerende mensen op de boulevards, winkeltjes met mode en rommeltjes, een haven met bootjes, (waarvan een deel meer gekost zak hebben dan een grachtenpand) Overal eten, van pizza tot pannenkoeken en van kebab tot haute cuisine.

De oceaan was een verademing!

In Royan, zo heet dit stadje moest ik de boot nemen naar La Pointe de Grave. Dat was zooo leuk! De lucht van de zee, blauwe lucht. Op de kade ontmoette ik twee andere fietsers, een gepensioneerde dierenarts (die blij was met zijn pensioen, niet om de dieren, maar meer om de eigenaren), en een sportleraar. We zaten alle drie om een praatje verlegen en hadden al gauw de grootste lol samen. De boot voer een half uur (zo'n soort boot als naar de Waddeneilanden) Genieten!

Aan de overkant met Flo, zo heette de jongen nog een dag samen gefietst. Hij ging later door voor een surfschool.

De route volgt nu de kust, bossen en duinen afgewisseld met kleine badplaatsjes. Regelmatig even de voetjes koelen in de zee.

O,ja, ook over een monument gefietst, het zijn smalle (zo'n 50 cm breed) betonplaten die er met de bouw van de Atlantikwall (2e wereldoorlog )zijn neergelegd.Siort smalle snelweg zeg maar. Dat is nu een prima fietspaadje door de duinen. Morgen weer landinwaarts.