Na Parijs, terug naar de stilte

In een dorp bij een boer in de boomgaard met wat de kippen onder surveillance van een bazige haan en in de boom een zingende merel, is het een stevig contrast met de camping aan de Seine met sirenes, verkeerslawaai, en voorbij tuffende boten.
Toch is het leuk in een wereldstad rond te kijken. Natuurlijk de gebouwen, boulevards, en drukte, maar vooral de mensen. Hier en daar een zwerver met een bekertje voor wat munten. Daar vlakbij twee stevig bepoederde dames van "een zekere leeftijd" "deftig hoog Frans " sprekend terwijl ze met hun met goud beringde handen hun argumenten onderstrepen. Even verderop een paar Senegalese souvenir verkopers die weg rennen omdat er een politiewagen stopt. Kijk je nog wat om je heen zie je een deftige Afrikaanse diplomaat in een dikke auto stappen waarvan deur door een chauffeur wordt opengehouden. Vrouwen (en ook mannen) met mooie hoeden, sjieke kleding of heel aparte outfits. Velen zitten op of rondom de terrassen en eettentjes met tafeltjes buiten. Alles kom je tegen. Zien en gezien worden lijkt het devies.

En wat is Parijs groot! Buiten het centrum blijft het kilometers historische gebouwen, boulevards, parken, restaurants, pleinen. Meer van hetzelfde maar bij het fietsen uit de stad leek er geen einde aan te komen.

Qua transport nam je vroeger de metro, naar nu staan er overal electrische stepjes, scooters en fietsen en die krijgen vrij baan. Net als in Italië, stikt het nu ook van de grote scooters als alternatief voor de weggepestte auto's. De wereld veranderd, zelfs in het behoudende Frankrijk.

Maar goed, het is nu 40 km verderop weer stil.