De route en de ontmoeting met een (on) bekende

Het is natuurlijk logisch dat een pelgrimsroute die al meer dan duizend jaar in deze vorm bestaat (en zelfs al jaren vòòr Christus een route was naar het einde van de wereld, Finistère genaamd, door heidenen bezocht) dat qua, bijna alles, in de dorpen en steden hierom draait. Van historische kathedralen tot moderne onderkomens van kloosters tot souvenir winkeltjes. Hoe dichter bij Santiago de Compostella hoe meer dit speelt. Zag ik in Frankrijk wel eens een wandelende pelgrim, vanaf St Jean pied de Port meerdere starters, wat verder in Spanje hier en daar een groepje en wat meer enkelingen, maar zo 300 km voor Santiago lopen hele slierten ( en dan is het volgens de insiders nog heel erg rustig i.v.m. het gecoronaneer) Sommige dorpjes beginnen al te lijken op de gezellige boulevards met bars, eettentjes, winkeltjes en natuurlijk overnachting plaatsen. Misschien zijn ski dorpen wel een betere vergelijking. Helemaal gezien de vele ski/wandelstokken, rugzakken en dergelijke "outdoor"outfits. 

Nu hier in Portomarin is het ronduit druk. Groepen jongeren, (die hier starten of er al een paar dagen op hebben zitten). Je begint overigens daar waar je zelf wil. Voor de oorkonde dat je de tocht hebt volbracht, moet een wandelaar minimaal 200 en een fietser minimaal 300 km hebben " gepelgrimd"mèt de stempels in zijn/haar pelgrimspas van zijn passages om dit aan te tonen. (bijna als bij de Elfstedentocht, alleen geeft elke kroeg of ander etablissement, naast de herbergen wel een stempeltje in je pergrimspas als je dit vraagt)

Spanjaarden vermelden hun oorkonde ook in hun CV en schijnen bij sollicitaties bij gelijkwaardig kunnen, een streepje voor te hebben.

Boze tongen beweren dat ze zelfs met de auto proberen dit te "regelen" Lastig want de data (bij het stempeltje verplicht) moeten wel kloppen. Enfin tot zover de administratie. 

De tocht op de fiets blijft elke dag een verassing. Bijna niets gaat als verwacht. 

Kijken tot hoever of waar ik op een dag ga of denk te overnachten heb ik als speelbal van de elementen losgelaten.  

Heb je net een dagje lekker licht dalend met een zonnetje en wind mee fluitend je doelen verlegd, word je door de broeders van het klooster (weliswaar met prachtig gregoriaans gezang uit de kapel van het gebouw. Wat kan dat mooi zijn) om half zeven gewekt (En broeder"wekker" de TL verlichting aan doet) Donderbuien, regen, wind, s'morgens 8 graden ( met mijn teva'tjes, geen schoenen meer omdat die te zwaar waren) eruit, op pad! 

Klinkt raar, maar als je geen keuze hebt, is het wat het is. Geen keuzestress, geen overwegingen. (Herinnert een beetje aan de militaire dienst, niet nadenken, gewoon doen, lekker makkelijk ook al is het zwaar) Ben je eenmaal onderweg, dan word je weer blij. 

Voor ik uit Nederland vertrok volgde ik een Nederlandse dame, ene Marleen Bekker, een podiumciach die had bedacht een online pelgrims show te doen en zo haar tocht te bekostigen en inkomen te hebben in corona tijd. https://www.marleenbekker.com/pelgrimsshow/

Zij startte vanuit Zuid Spanje vanwege de toen onzekere c.regels in Frankrijk. 

Ergens las ik dat ze de route die ik doe, in omgekeerde richting zou gaan doen en schreef in een reactie op haar facebook dat we elkaar misschien wel zouden zien.

Je snapt het al wel, wat er gebeurd is bij deze inleiding. 

Op een berg 1500 meter, hoogste punt van de reis, staat het "Cruz de Ferro".

Een eenvoudig stalen kruis op een staande boomstam. Hier leggen mensen symbolisch een last af in de vorm van een steentje of knuffel, iets van een overleden dierbare of wat dan ook. Het is een flinke berg met vanalles. Toen ik er aankwam was er niemand. Ik was mijn fiets net naar de paal aan het sjouwen voor het " ultieme plaatje" van mijn voertuig wat me naar de toekomst helpt te gaan en had een net aan komen lopen Zwitserse dame gevraagd mij met mijn ros vast te leggen, toen ik een fietser aan zag komen en wist meteen Dat is ze!! Ik wees met gestrekte arm naar beneden en riep: "Jij bent het!"

Ik vergat de foto, de Zwitserse en liep haar tegemoet. Wat was dat leuk! Alsof we al jaren de beste vrienden zijn omhelsden we elkaar. Op zo'n lang traject met zoveel dorpjes en steden, weggetjes en omweggetjes elkaar ontmoeten op het letterlijke hoogtepunt van deze Camino vraag je je af of toeval bestaat. We hadden beiden behoefte ff Nederlands te praten, wat uit te wisselen over onze ervaringen en beiden ook verbaast over onze blijheid. Ook zij was veel alleen geweest komende van de stillere route vanuit het zuiden. Het blijft me (ook in de jaren in Afrika) verbazen hoeveel meer je makkelijk kan uitwisselen in de communicatie met iemand van je eigen taal, cultuur en land. We zijn en blijven kuddedieren ook al doen we ff solitair. 

Het was koud op de berg. In de beschutting van de kapel aldaar (ja,ja, historische kapel uit jaar lang geleden) heb ik mijn campinggas pitje tevoorschijn gehaald en zij thee en ik mijn cappuccino gedronken om op te warmen bij het eten van meegebrachte zooi. 

Toen we net weg wilde gaan, ieder zijn kant van de berg af, ontmoetten we een NL echtpaar met e-bikes die mij "Non de Ju!" hadden horen roepen. Hé Nederlanders? Wat doe jullie hier. Ik vertelde hen dat we hadden besloten hier onze scheiding vorm te geven door ieder zijns weegs te gaan. Marleen vertrok geen spier en speelde het mee. "Wat prachtig! ,wat mooi" zei de mevrouw, duidelijk verrast en onder de indruk. Maar goed de grap was gemaakt en we hebben nog gezellig met hen gebabbeld. Toch al snel een uurtje of twee daar vertoefd, met zo nu en dan een straaltje zon.En weer verder.

Heb nogal wat te vertellen zoals over een prachtige miscommunicatie met de Garcia civil (polite) maar dat gefloep op dit kleine schermpje geeft me de kriebels. Morgen of later verder..