Helmen, kapjes, slapen en alles wordt anders

Na de Pyreneeën dacht ik een beetje relaxed wat afdalingen te krijgen. Dat bleek een illusie, bij elk stroompje ga je een dal in en veel dorpen liggen op een bult. Dus was en is het zweten en zoeven.  

Als je ergens een watertoren of zendmast ziet dan weet je, dat als je daar bent, het weer even zoeven gaat worden :)

In Spanje blijkt als enige land in Europa een fietshelm verplicht te zijn. Binnen de bebouwde kom hoeft dat niet. Langs de weg aan de overkant stonden twee policia's. Een wees met zijn hand naar zijn hoofd. Ik zwaaide vriendelijk terug en keek daarop weer snel voor me uit, om geen vervolg te zien. Het ging daar naar beneden dus fietste ik snel de bocht om, om een bospad in te schieten om even te pauzeren en hen eventueel de gelegenheid te geven me voorbij te rijden. Gelukkig ze niet meer gezien...

In Pamplona was een Decathlon en daar voor 14 Euro zo'n dop gekocht. 

Qua warmte valt dat wel mee, maar op een gegeven moment, om even mijn hoofd te koelen, even het dopje afgedaan, .... en ja hoor om de hoek van zo'n ingezakt huisje stonden er twee agenten een motorrijder te bekeuren. Ik sprong van mijn fiets trok de helm van mijn stuur alsof ik hem net van mijn hoofd trok en ging heftig mijn kaart bestuderen. Weer de dans ontsprongen. Met de helm in de hand wandelde ik ze rustig voorbij. "Hola!", "buenas diaz" de Helm demonstratief weer op en verder. Nu ik gewend ben aan dat ding en het mijn al te vaak verbrande hoofd goed afschermd, heb ik geen politie meer gezien, pfff. 

Overigens wordt er ook gecontroleerd op mondkapjes. Iedereen loopt overal met zo'n ding op. Op de fiets hoeft niet dat wordt gezien als sporten.

Wat een gedoe! Helm op, kapje af, fietsen, stoppen kapje op helmpje af, koffie, kapje af, dan kapje op afrekenen, bij de fiets kapje af helmpje op etc. etc. Eng ook te zien hoe volgzaam men hier is, .. èn bang gemaakt. In het bos of in het veld dragen ze ook braaf hun masker. Toch een heel andere cultuur! Nog over van de Franco tijd misschien. 

Ik had me voorgenomen om niet over Corona te schrijven, dus stopt dat hier.

Hoe is het om niet te kamperen, maar in slaapzalen met pelgrims te vertoeven? Dat wisselt sterk, want er zijn verschillende soorten en maten. Je meld je in de middag of vooravond. Je krijgt een matras overtrek van dat disposable gamma verf-overall spul en een kussenhoes (soms echte) dan krijg je na registratie (en ontsmetting tot sprayen van de fiets, bagage en schoenzolen aan toe) een bed toegewezen. Meest stapelbedden, maar wegens het gecoronaneer zijn alleen de ondersten in gebruik. Dan druppelt de ene na de andere pelgrim ( meesten te voet) binnen. Ieder eet wat hij of zij meegenomen heeft of onderweg gekocht heeft op of zoekt een eetgelegenheid ( in de stad vooral het laatste) Om 9 uur a half 10 gaan de meesten slapen om 's morgens om 5 uur a half zes met hun bagage te gaan rommelen. 

De gesprekken gaan meestal over het vergelijken van pelgrimervaringen. De meesten zijn doorgewinterde lopers met vele tochten op hun naam. 

Een Amerikaan (Heette Rupert, vreemd hè) had van elke tocht een tattoo! Vette kathedraal van Santiago op de kuit, en van wat punten onderweg en andere tochten. Ik houd het toch maar mij dit blogje ;)

Natuurlijk ook heftige verhalen over leed, verlies, ziekte en dood. Ieder heeft zo wel een reden om onderweg te zijn of om iets te proberen. Een jonge Parijse computer programmeur, rijk geworden en zoekt naar zingeving, een kankerpatiënt die nog drie maanden te leven had en nu al twee jaar loopt en top fit lijkt. Afgestudeerd student die niet aan het werk wil/kan/durft. Pensionado's, vrienden, vriendinnen. Ook van die hele èchte, met grijze baard, gelooide huid, wandelstaf, cape en hoed, wijsheid en contemplatie uitstralende figuren. Mijn vraag is dan regelmatig of ze dan gelukkig zijn. Waarom doe je zoiets.  Is iemand die nièts van zichzelf hoeft en gewoon kan "zijn" niet veel gelukkiger... 

Dat allemaal door elkaar schept het toch een band. Een enkeling komt van huis. 90 procent start in of rond de Franse grens bij St Jean pied de port.

In deze hoek van Spanje zie je veel ooievaars ( ook hier beschermd) Op kerktorens, hoge gebouwen, ze zitten overal. (Foto's) Ze kijken me dan wat aan en ziet ze denken "niet mijn doelgroep" en klepperen vrolijk verder.

In Estella een van de vele historische stadjes (google maar eens op Estella afbeeldingen) Is een water èn wijn tapplaats Je kan gratis je bidon of flessen met wijn of water vullen zoveel je wilt. Uiteraard heb ik meteen mijn bidon met water afgevuld :)

De route wordt steeds meer de Camino ( de Santiago of de Compostella) (pelgrimsroute) Overal bordjes, voor auto's, touristen, pelgrims zelf en de hele commercie en goedbedoelende overheden die met Europese subsidie vanalles uitzoeken om mee te kunnen doen. In elk dorp heeft ooit een herberg gestaan of opvang voor zieke pelgrims gestaan of begraafplaatsen, kapel etc. Herbergen en Hostels worden frequenter, dat is fijn dan heb je altijd een plekje voor de nacht.

Ik zit nu in Burgos een dag rust in een B&B zonder knorrende, kreunende of rommelende slapies èn ff goed uit eten. 

Burgos, een stad die na het verjagen van de Moren pelgrims opvangt en een knots van een kathedraal geeft.. El Sid leider van de Morendoders staat hier op een plein.Die dronken vroeger geen thee, ze vermoorden iedereen die geen Christen was of werd. Standbeelden van stoere ridders met zwaarden "all over the place" met afgehakte hoofden aan hun voeten. Wat een tijd. Geeft weer te denken over de betekenis van het woord menselijk wat we iets moois toedichten....